11 خرداد 96 - 00:03  | 1566 بازدید

مجله گیلان فردا- پر بیراه نیست اگر بگوییم همه ما خاطرات خاصی از ایام ماه مبارک رمضان داریم. خاطراتی که عطر و بوی دیگری دارند و جنسشان چیز دیگری است. دعا و نیایش به درگاه خالق بی همتا، تمرین برای رسیدن به درجه بالاتری از معرفت و توجه به موضوعاتی که گاه ممکن است در مشغله های روزمره زندگی از نظر دور بمانند در این ماه بیشتر جلوه گر می شوند. بی شک روزه داری و گرسنگی و تشنگی کمترین و پایین ترین سطح از سطوح رسیدن به معرفت است. روزه داری در واقع به نوعی به جا آوردن مناسک و اعمال این ماه محسوب می شود. آنچه  مهم است تعمق و تدبر در شناخت خود و معبود است. چرا که انسان بسیار پیچیده تر از آن است که تنها به واسطه گرسنه ماندن فکر کند که به خدا نزدیک تر می شود.

خدایا در خانه  تو  را می کوبیم و از تو کمک می خواهیم، دری که در دل های ماست و تویی که از رگ گردن به ما نزدیک تری. «ام من یجیب مظطر اذا دعاه و یکشف و سو» می خوانیم تا فقط تو در را بر ما بگشایی نه غیر تو...

در فواید و آثار روحی و معنوی و مادی نماز و روزه و ماه مبارک رمضان، اندیشمندان و صاحب نظران بسیار نوشته اند و گفته اند. فوایدی از جمله سلامتی نفس، روح، روان و سلامت جسمانی، تکرار دوباره نظم و ترتیب، دور هم جمع شدن اعضای خانواده در لحظات ملکوتی سحر و افطار، صله  رحم، یاد فقرا بودن، خیرات و افطاری دادن و بسیاری موارد دیگر. اما چه خوب می شود علاوه بر همه این ها پیمانی با خود ببندیم و در این ماه مبارک حسابمان را با خودمان مرور کنیم. به راستی در تمام سال های عمرمان تا امروز چه کرده ایم و چه جور آدمی بوده ایم؟ این حسابرسی به اعمال خود نه برای پاسخگویی به جایی است و نه پاسخگویی به کسی، پس نیازی به کم شماری یا زیاد شماری نیست، شاید بد نباشد اگر فقط کمی در خودمان، وجودمان، نقش مان، گفتار و کردارمان و داشته ها و نداشته هایمان تدقین و تامل کنیم. انسان امروز با همه امکانات در دسترس، کمی خسته به نظر می رسد! اما گاه برای تمدد اعصاب علاوه بر تغییر آب و هوا و استراحت و سفر می توان به خود شناسی هم پرداخت. البته قصد این نیست که برای خوانندگان جان، موعظه و پند و نصیحت داشته باشیم که امروزه روز نصیحت کردن کاربرد دیروز را ندارد و باید شیوه های جدیدتری  را در انتقال پیام برگزید.

شاید برای حسابرسی به اعمال مان و برای حساب کشی از خودمان فقط چند لحظه کنار آینه ایستادن و خیره شدن در چشمان خودمان کافی باشد. حال و هوای معنوی ماه رمضان شاید این فرصت را برایمان فراهم کند که با خودمان حرف بزنیم... برنامه های بهتری برای خودمان در نظر بگیریم... و برای خودمان ارزش و اعتبار بیشتری قائل شویم، البته نه برای غره شدن بلکه برای قدردانی از لحظات زندگی که می توانیم پر بار تر و پر ثمرتر بگذرانیم و معرفت و شناخت بیشتری را از خالق هستی تجربه کنیم انشاالله...

مرسده دیلمی