18 فروردین 95 - 20:01  | 1738 بازدید

گیلان فردا، مرسده دیلمی- تابستان بود که برای شرکت در همایشی به پژوهشگاه گیلانشناسی رفته بودم. اتفاقا آن روز استاد روبرت واهانیان (استاد پیشکسوت معمار) را دیدم و با هم در مورد موضوعات فرهنگی و معماری شهر رشت مشغول صحبت شدیم و همان موقع مصاحبه ای شفاهی در مورد تاریخچه شکل گیری گلسار رشت با ایشان انجام دادم.(که در شماره اول مجله گیلان فردا چاپ شد.) یادم است همان روز ایشان در مورد نامگذاری روزی با عنوان «روز رشت» با من صحبت کردند و گفتند که پیشنهادی را در این خصوص به شهرداری و شورای شهر داده اند. جالب اینکه پس از چند ماه که دست اندرکاران و مسئولان محترم، پیشنهادات مختلف شهروندان را در این زمینه بررسی کردند به این نتیجه رسیدند که از جهات مختلف پیشنهاد استاد واهانیان معقول تر است و تصمیم بر این شد که روز 12 دی ماه مقارن با روزی که شهر رشت به عنوان مرکز گیلان انتخاب شده بود به عنوان «روز رشت» نامگذاری شود.

این حرکت خوب و با ارزش فرهنگی از سوی مدیران و مسئولان شهرداری و شورای اسلامی شهر رشت این پیام را در برداشت که رشت هنوز هویت فرهنگی خود را حفظ کرده است و اهالی شهر به فرهنگ و هنر که قدمتی دیرینه در این شهر و استان دارد ارج می نهند. در همین راستا و برای برگزاری این حرکت نمادین و با اهمیت چند روز جلوتر از طریق رسانه های مختلف اطلاع رسانی شد.

من هم در وهله اول به عنوان یک شهروند علاقمند به فرهنگ و هنر شهرم و در مرحله بعد به عنوان یک خبرنگار در این مراسم با ارزش شرکت کردم، منتهی با یک تفاوت و آن اینکه سعی کردم قدم به قدم نظرات مردم از اقشار مختلف را هم جویا شوم. براساس آنچه که من دیدم و شنیدم

اول اینکه پس از مدت ها برگزاری چنین جشنی در این سطح و با حضور حدود پنجاه گروه تئاتری و هنری در خیابان از سبزه میدان تا میدان شهرداری خودبخود برای مردم وجدآور و زیبا به نظر می رسید. و این نه با نیت خوانی بلکه با دیدن سیمای بانشاط  شهروندان کاملا مشهود بوده است. گروه های فرهنگی و هنری که به حق زحمت کشیدند تا تنها گوشه ای از فرهنگ و آداب و سنن این خطه را به نمایش بگذارند به خوبی برنامه هایشان را اجرا کردند. اجرای نمایش های آیینی در حوزه های فرهنگی، هنری، مذهبی  و اجتماعی و زنده نگهداشتن برخی از رسوم کهن به صورت نمادین آن هم در فضایی که گاه و بیگاه افراد به بهانه های مختلف دچار رکود و سستی و بی انگیزگی می شوند بسیار حایز اهمیت بوده است.

دوم اینکه قریب به اتفاق کسانی  که نظرشان را در باره مراسم بزرگداشت شهر رشت جویا شدم از این حرکت فرهنگی راضی بودند. البته این رضایت، نافی کاستی ها و یا تفاوت سلیقه ها نیست. چون طبیعتا هر کاری را می توان بهتر هم انجام داد ولی با توجه به امکانات موجود برگزاری این مراسم در چنین سطحی، آن هم زمانی که هنوز پیاده راه سازی میدان شهرداری به اتمام نرسیده است از نظر مردم با ارزش بود. اما نکته ای دیگر هم در بیان نظرات بعضی از شهروندان شنیده می شد که پیامی قابل تامل است، هر چند که این پیام دیگر آن قدر تکرار شده و محسوس است که شاید به بازگویی دوباره آن نیازی نباشد. و آن این که کاش وضعیت اقتصاد و معیشت مردم بهتر شود تا با طیب خاطر بیننده چنین کار فرهنگی با ارزشی باشند و دغدغه های مالی روزمره مجالی برایشان باقی بگذارد، مجالی که بهتر ببینند و بهتر فکر کنند.

بی شک نباید فراموش کرد که هنر و هنرمند همیشه جاودانه هستند. در واقع  آفرینش و خلق یک اثر فرهنگی و هنری یعنی بازآفرینی آنچه که در اندیشه است و قادر خواهد بود علاوه بر صیقل روح و روان، جامعه را از گزند آفات و ناهنجاری ها دور نگه دارد. بنابراین شایسته است که برنامه ریزان و سیاستگزاران از چنین ظرفیت بزرگی غافل نبوده و در تقویت و انگیزش این عزیزان بکوشند.   

به نظر می رسد برگزاری مراسم «بزرگداشت روز رشت» و دعوت از عموم مردم،  پیشکسوتان، اساتید، هنرمندان و همه عزیزان دور و نزدیک همراه با حضور فعال و گرم جوانان از سوی شهرداری و شورای اسلامی شهر رشت قابل تقدیر است. و اکنون نظر شهردار محترم مبنی بر اینکه رشت می تواند پایتخت فرهنگ و هنر کشور باشد دور از دسترس نیست. چه، رشت گنجینه ای از فرهنگ، هنر، ادبیات، تاریخ، سینما، تئاتر، موسیقی و...است و با دارا بودن هوایی دلپذیر، طبیعتی بکر و چشم نواز و دریایی آبی در چند قدمی، می تواند رویای حضور هر فردی به عنوان شهروند در این شهر باشد به شرط اینکه رشت را به معنی واقعی بسازیم و این ساختن را از خود شروع کنیم...