7 مهر 00 - 00:07  | 995 بازدید

گیلان فردا- قریب پنجاه سال پیش آن زمان که مستخدم دولت بودم در محل کارم در یک سالن به تعداد پنج نفر همکار وظایف محوله را انجام می دادیم.

یکی از روزها جوانی بلند قد و رشید و سیه چرده ای را به ما معرفی کردند به نام شرفی، که بعدها با هم بسیار صمیمی شدیم. مدت ها بعد با هم از هر دری سخنی می گفتیم. یادم است در یکی از روزها همکارم شرفی، تعریف می کرد «من بچه جنوبم، تا قبل از آمدن به گیلان «رشت» هیچگاه این استان را ندیده بودم. روزی که به استخدام شرکت آب منطقه ای درآمدم بلافاصله با یک چمدان عازم رشت شدم. ساعاتی را که با اتوبوس در جاده شمال در حرکت بودیم از پشت شیشه ماشین، طبیعت و مناظر جاده مسیرم را تماشا می کردم که پر از جنگل، کوه، پرندگان، شالیزار و صداهای گوش نواز حیوانات بود و پرواز پرندگان در آسمان را می دیدم. این صحنه های اعجاب آور فقط یک نشان را در مخیله من نقش بست و آن اینکه وقتی در کتاب ها و گفتارها آن زمان که تعریفی از بهشت می کردند با تمام چشم اندازهای روح نواز آن یقین کردم که خداوند این سعادت را نصیب من کرد که محل خدمتم در بهشت موعود باشد. شک نکنید که این حس آن روز من بود که برای اولین بار به سمت جاده گیلان-رشت در حرکت بودم و طی سال های بعد پذیرفتم محل خدمتم جایی نیست جز بهشت موعود».

من که شنونده بخشی از خاطرات همکارم بودم که بچه جنوب بودند، رو به ایشان گفتم: «بعضی ها بر این باور هستند که مرتضی علی پس از صرف غذا سفره اش را به سمت گیلان تکانید. این گونه شد که امروز وجب به وجب خاک گیلان عزیز همه نوع برکت و نعمت فراوان است، تا این درجه از فراوانی که حسب نظر کارشناسان ارشد جملگی بر این باور هستند که اگر مدیران کارآمد را در راس امور بگمارند گیلان عزیز ما آن توانمندی را دارد که به تنهایی قادر است سیصد میلیون جمعیت را بدرستی تامین کند.

با نگارش این دستخط بدین وسیله به پیشواز سال نو می روم و با گویش گیلکی به تمامی خوانندگان عزیز مجله گیلان فردا می گویم «شیمی عید شیمی ره مبارک ببه، با دلخوشی و جان ساقی»، یعنی عید شما مبارک با دلخوشی و سلامتی.

*انوش نصرماسوله

دکترای هنرهای نمایشی