کارآفرین اول باید ارزش و اعتبار ایجاد کند
1 مهر 00 - 00:07  | 845 بازدید

 

گیلان فردا- وضعیت اقتصادی نابسامان از یک سو، بیکاری و هزار جور پیامد اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی از سوی دیگر، تصویری پیش روی مان ترسیم می کند که لزوم حمایت از کسب و کارهای کوچک و توجه به نیازهای کارآفرینان و صاحبان ایده بیش از پیش جلوه گر می شود. معمولا مدیران از تعداد شغل هایی که به قول خودشان ایجاد کرده اند آمار می دهند ولی کمتر پیش می آید بگویند چه تعداد از افراد مشاغل خود را از دست داده اند! البته تسهیلاتی نیز به متقاضیان اشتغالزایی داده می شود که داستان خود را دارد.به عنوان مثال یکی از مأموریت های صندوق کارآفرینی امید کشور حمایت از کسب و کارهای کوچک است و عمده وجه تمایز آن با بانک‌ها، تأمین مالی برای افراد در مشاغل خرد است. در این مورد با آقای مرتضی شهبازی، مدیر صندوق کارآفرینی امید استان گیلان گفت و گو کردم .وی که پیش از این ریاست صندوق کارآفرینی بوشهر را برعهده داشت می گوید:«یکی از معضلات اشتغالزایی ما عدم پایداری مشاغل است چون پس از اشتغالزایی نباید افراد را به حال خود رها کنیم، مدیران نباید فقط به ارایه بیلان دلخوش باشند». این گفت و گو در ادامه به نظرتان می رسد:

***

-آیا صندوق واقعا توانسته در کاهش بیکاری نقش داشته باشه؟ البته جواب شما حتما بله است.

اما خیلی محکم بله نمی گویم، چون باید تا حدی خود انتقادی هم داشته باشیم. اگر جزیره ای به موضوع نگاه کنیم هیچ دستگاه اجرایی از جمله صندوق کارآفرینی به تنهایی نمی تواند کاری بکند، اشتغال یک موضوع چند بخشی و مهم است. فرض کنید صندوق به متقاضی تسهیلات بدهد اما دستگاهی که باید مجوز کار برایش صادر کند این کار را انجام ندهد، یا فرد نتواند پروانه بهره برداری بگیرد، یا اداره دیگری بگوید فرد قادر به باز پرداخت نیست.

 

-به نظرتان برای راه اندازی یک کسب و کار در سال جاری حداقل چه مبلغی لازم است.

بله، هزینه ایجاد شغل در حوزه های مختلف فرق می کند. در سال 99 سرانه ای که برای بخش صنعت در نظر گرفتند 150 میلیون تومان بوده که البته ما به آن انتقاد داریم. چون این رقم مربوط به اشتغال روستایی در سال 98 و 97 بوده و الان با 150 میلیون نمی توان این کار را کرد. ممکن است اشتغال ایجاد شود ولی پایدار نیست. باید تمام دستگاه ها در حوزه اشتغال خدمات یکپارچه ارایه دهند.

 

-می توانیم بگوییم بخشی از ناپایداری مشاغل ناشی از شروع ناقص کار است؟

بله، چون باید تمام دستگاه ها در حوزه اشتغال خدمات یکپارچه ارایه دهند. به عنوان مثال اگر به یک سوپر مارکت تسهیلات حمایتی دادیم، دستگاه های اجرایی دیگر هم باید کمک کنند. مثلا دارایی بگوید این فرد چون نوپا است سه سال از پرداخت مالیات معاف می شود. ادارات آب، برق، گاز و مخابرات و شهرداری هم به همین شکل عمل کنند. صندوق کارآفرینی به عنوان بخشی از بدنه دولت از اشتغالزایی حمایت می کند ولی دستگاههای اجرایی دیگر در دوران نوپا بودن همان تسهیلاتی را که ما دادیم با عناوین مختلف از فرد می گیرند.

 

-چرا در این خصوص قانونی مصوب نشده است؟

زمان صدور کد ملی قرار بود همین اتفاق بیفتد، در واقع ارایه خدمات یکپارچه دولت به متقاضی و در قبالش مسئولیت یکپارچه مردم بسیار مهم است. یعنی اگر شخصی وام گرفت و نتوانست یا نخواست شغل مورد نظر را اجرا کند حتی برق خانه اش هم قطع بشود. ولی اگر روزی فرد خواست از دولت حمایت بگیرد بهتر است همه بدنه دولت در اختیار فرد باشد و این قانون همه جا هست، خدمات عالی ارایه می دهند و اگر فرد نتوانست پاسخگو باشد و یا به عمد خواست تخلف بکند جرایمش هم یکپارچه و سنگین است، به عبارت دیگر هزینه خطا افزایش یابد، ولی الان اینطور نیست. حدود سه سال پیش یکی از دانشگاه های کشور تحقیقاتی انجام داد در مورد کسانی که می خواهند شغل داشته باشند و از این افراد پرسیدند که اگر سرمایه داشته باشید برای اشتغالزایی به سراغ بخش خصوصی می روید؟ 67 درصد افراد گفتند به دلیل مسایل بروکراسی اداری خیر.

 

-آیا این تعداد مایل به کار در بخش دولتی بودند؟

خیر، بخش زیادی از این افراد مشغول کارهای دلالی و واسطه گری می شوند، به سمت خرید و فروش دلار و طلا و ... می روند. به عبارت دیگر بخاطر پیچیدگی های بروکراسی اداری، کاغذ بازی ها، مراحل دریافت مجوز و تسهیلات، علاقه ی خود را برای فعالیت در بخش خصوصی از دست داده اند.

 

-بروکراسی اداری که روند کارها را سخت کرده و موانع ایجاد می کند یک طرف، بی ثباتی و عدم امنیت اقتصادی در برهه کنونی یک طرف دیگر، بانک های خصوصی مثل قارچ رشد کردند و سرمایه های مردم را گرفتند بعد آن اتفاق افتاد! مردم به ناچار کوچ کردند رفتند سراغ بورس، اما سرمایه هایشان در بورس هم به دلایل عدیده ای نخست با رشد غیر واقعی و سپس با افت شدید مواجه شد! در واقع یک امنیت اقتصادی برای عموم مردم وجود ندارد. بنابراین سیاستگذاری درست اقتصادی خیلی مهم است. ما باید آسان سازی کرده و بهبود فضای کسب و کار را مد نظر قرار دهیم. براساس آماری که چند وقت پیش اعلام شده بود ما در حوزه کسب و کار رتبه بالای 130 را داریم. به نظرتان چه عواملی برای بهبود فضای کسب و کار مهمتر است؟

بهبود فضای کسب و کار فقط پول نیست، اتفاقا پول و تسهیلات در رده های بعدی قرار می گیرد. ما باید به خودمان انتقاد کنیم. در چند دولت گذشته(از زمان آقای خاتمی تا کنون) بیش از 100 هزار میلیارد تومان پول به حوزه اشتغال تزریق کردیم، ولی اصلا به نتیجه نرسیدیم. چون اگر به نتیجه می رسیدیم نرخ بیکاری ما باید تک رقمی واقعی می شد، ولی نیست.

 

-البته این بین حفره های زیادی وجود داشته و دارد، هرچند نظارت برای طبقات پایین خیلی سخت گیرانه عمل شده مثلا اگر کسی یک میلیون تومان و یا حتی صدهزارتومان قسط معوق داشته باشد بارها به وی التیماتم داده می شود ولی در مقابل افرادی که وام های کلان گرفتند و باز پرداخت نکردند به حال خودشان رها شدند!

چون بانک هایی که درشبکه اشتغال خدمات رسانی می کنند باید تخصص اشتغال داشته باشند و بانک های تجاری نباید به این حوزه ورود کنند. بانک های تجاری به فرد تسهیلاتی می دهند و فقط برایشان مهم باشد آن تسهیلات را پس بگیرند. در واقع وقتی آن پول و تسهیلات با سود و جرایم دیرکرد به این بانک ها برگشت، آن ها به نتایج کار خود رسیده اند، چون هدفگذاری آن ها اینطور تعریف شده است. ولی یک موسسه حمایتی مانند صندوق کارآفرینی فرق می کند چون برای صندوق مهم است تسهیلاتی که به فرد می دهد در زمینه اشتغال هزینه شود زیرا هدفگذاری اش این است. حال وقتی بانک های تجاری وارد حوزه اشتغال می شوند همان مشکلاتی که شما اشاره کردید پیش می آید. البته مشکلات سلامت اداری هم ممکن است وجود داشته باشد ولی براساس تجربه شخصی، در استان هایی که کار کردم در زمینه اشتغال مشکل سلامتی ندیدم، ممکن است خطا یا سهل انگاری باشد ولی شبکه اشتغال سلامت است.

 

- صندوق در مواردی که وام های کلان داده مثلا در حوزه بومگردی آیا منجر به نتیجه شده؟

طرح هایی که بزرگترند درصد خطای کمتری دارند. به عنوان مثال همین طرح های بومگردی که اشاره کردید قابل بررسی، رویت و نظارت هستند. با توجه به بازدیدهایی که داشتیم به اعتقاد من در زمینه بومگردی در گیلان اتفاقات خوبی افتاده است. فقط برای 73 طرح بومگردی، ما تسهیلات دادیم و نسبت به گردشگری و بانک های دیگر بیشترین حمایت را ما در این حوزه کردیم. البته این تسهیلات بزرگترین طرحی است که دولت و بدنه نظام در زمینه اشتغال دارد و از صندوق توسعه ملی است.

 

-اگر بخواهید یک عدد به ما بدهید به نظرتان صندوق از نظر اشتغالزایی چند درصد موفق بوده است؟

در طرح اشتغال روستایی که طرح شاخص و بزرگی هم هست و از 96 تا کنون همه از جمله استانداری، فرمانداری، دستگاه های اجرایی و بانک ها درگیر آن هستند به نظرم هنوز وارد فاز پایداری مشاغل نشدیم ولی از نظر ایجاد شغل موفق بودیم. یعنی بیش از 95 درصد تسهیلات صندوق کارآفرینی از سال 96 تاکنون به لحاظ ایجاد شغل موفق بوده ولی باید صبر کنیم تا به پایداری برسند. یعنی برای پایداری یک شغل باید پنج سال بگذرد، گرچه الان هم چشم اندازهای خیلی خوبی در برخی از طرح ها از جمله بومگردی ها داریم. برای بیش از چهار هزار طرح اشتغال روستایی از طریق صندوق کارآفرینی تسهیلات پرداخت کرده ایم. از بین اینها فقط در مورد پنج طرح با مشکل مواجه هستیم و خوشبختانه بقیه مشغول به کار هستند.

 

- دولت در نیمه سال 96 تصمیم گرفت سامانه کارا را برای اشتغال روستایی راه اندازی کند و تسهیلات شهری را قطع کرد، نظرتان در این مورد چیست؟

طرح اشتغال روستایی با هدفگذاری رونق در روستاها و فراهم شدن مهاجرت معکوس بوده است. در واقع طرح ناشی از این تحلیل بوده که 76 درصد جمعیت ایران شهرنشین شده اند(در گیلان این رقم نزدیک 66 درصد است)، آن 24 درصد روستایی هم فقط یک اسم یا عدد نیست. بلکه به همان میزان تولید مواد غذایی ما کم شد. حتی خود روستاییان هم مصرف کننده شدند. ولی اگر به دهه60 برگردیم، 70 درصد جمعیت ما روستانشین و تولید کننده بودند و 30 درصد شهری و مصرف کننده، به عبارت دیگر یک روستایی علاوه بر تولید مایحتاج خود، برای چهار نفر دیگر نیز غذا تولید می کرد. این مسایل باعث شد دولت به فکر تشویق برای مهاجرت معکوس بیفتد.

 

-آیا این اتفاق افتاده و مهاجرت به روستا شکل گرفته است؟

بله، از 31 مرکز استان، 26 استان نرخ مهاجرت منفی دارد، یعنی از جمعیت مراکز استان ها خیلی آرام کاسته می شود و این اتفاق بزرگی است چون همیشه جمعیت مراکز استان ها با شیب زیادی افزایش می یافت ولی الان در مراکز استان با شیب خیلی ملایم جمعیت کمتر شده و به شهرهای کوچک یا به روستا مهاجرت می کنند. طبق آخرین آماری که خواندم تهران در پنج سال گذشته حدود 400 هزار نفر افزایش جمعیت داشته است. البته در تهران و چند شهر بزرگ هنوز روند مهاجرت مثبت است ولی با شیب خیلی کم، یا کسانی که اصالتاً روستایی بوده و چند سالی در شهر ساکن شدند اما نتوانستند فعالیتی انجام دهند در طرح اشتغال روستایی توانستند تسهیلات بگیرند و به روستای خود برگردند، همانجا زندگی و کار کنند. بومگردی ها نیز از همین طرح ها است. در تعداد زیادی از آن ها زمین مال پدربزرگ ها بوده و حالا جوانان تحصیل کرده در حال فعالیت هستند.

 

-البته معمولا برنامه ها و هدفگذاری ها روی کاغذ خوب پیش می روند ولی یا ناقص اجرا می شوند یا درست اجرا نمی شوند! و کارکردی که مورد انتظار است محقق نمی شود.

چون ما تا آخر کار باید همراه این افراد باشیم ولی متاسفانه اینطور نیست.

 

-اعتبار صندوق در سال 98 و 99 چقدر بوده است؟

کلا اعتبار اشتغال روستایی از زمان آغاز تا پایان محدود به سال نیست چون از محل بودجه دولتی نیست و از محل تلفیق صندوق توسعه ملی و بانک ها است. در این طرح که از سال 96 شروع شد تا الان حدود 190 میلیارد تومان پرداخت کردیم(حدود 101 میلیارد اشتغال روستایی به اضافه اعتبارات متفرقه خودمان در سال 98) و اگر جداگانه بگویم در سال 98 بیش از 40 میلیارد تومان اعتبار ما بود که خوشبختانه همه آن جذب شد. در سال 99 نیز تا الان حدود 40 میلیارد تومان جذب و پرداخت کردیم به غیر از تسهیلات روستایی، شامل تفاهم نامه هایی است که اشاره کردم.

 

-اگر اعتباری که برای تسهیلات در گیلان مصوب شده جذب نشود یا به موقع تسهیلات داده نشود آن اعتبار برخواهد گشت؟

معمولا در چنین حالتی اعتبار باقیمانده که در استان به موقع هزینه نشده به استان دیگری که بهتر کار کرده است اختصاص می یابد. اما خوشبختانه تا الان نشده ما یک ریال را برگردانیم چون همه اعتبار را با برنامه ریزی و با توجه به طرح های متقاضیان تسهیلات داده ایم و حتی اعتبارات اضافه هم گرفتیم. همین الان در خصوص اعتبار روستایی چهار میلیارد به مرکز بدهکار هستیم و مرکز در دور بعدی این رقم را کم خواهد کرد و ما برای استان باید چانه زنی بیشتری داشته باشیم.

 

-حداقل وامی که صندوق می دهد چقدر است؟

پنج میلیون تومان تسهیلات قرض الحسنه تحت عنوان وام ضروری، البته در تلاش هستیم تا این میزان را افزایش دهیم. بالاترین وامی که پرداخت کردیم چهار میلیارد تومان در آستانه اشرفیه بود برای بسته بندی چای، البته بستگی به طرح متقاضی و واجد شرایط شدن فرد دارد.

 

-به نظرتان برای راه اندازی یک کسب و کار معمولی و ساده در شرایط کنونی چقدر سرمایه لازم هست؟

به نظر من برای راه اندازی شغل در حوزه صنعت حدود سیصد میلیون نیاز است. از سوی دیگر معتقد هستم حتی با سی میلیون تومان هم می توان یک شغل ایجاد کرد. به عنوان مثال با خرید یک دوربین عکاسی می توان یک شغل ایجاد کرد. یک دوربین نقشه برداری، یک دستگاه جوشکاری، یک جعبه ابزار برای تعمیرات به صورت سیار نیز همینطور است یعنی این نمونه ها ظرفیت اشتغالزایی در مقیاس کوچک را دارند و چه بسا خیلی از افرادی که با همین امکانات دارند کار می کنند لزوماً درآمدشان کم هم نباشد. در مشاغل خانگی هم با توجه به نوع کار با حدود 20 تا 30 میلیون می توان فعالیتی را شروع کرد. به عنوان مثال با یک دستگاه میوه خشک کنی می توان یک شغل ایجاد کرد.

 

-درست می فرمایید، اما فرد از این فعالیت ها چه میزان باید درآمد داشته باشد تا بتواند زندگی خود و خانوده اش را بگذراند یا حداقل معیشت روزانه اش تامین شود؟

فکر می کنم موضوع شغل بیشتر یک موضوع «فرد-محور» است و تجهیزات به تنهایی مشکلی را حل نمی کند. فرضاً یک دستگاه خشک کن میوه در اختیار فردی برای کسب درآمد گذاشته شود. حال بستگی دارد آن شخص روزی چند ساعت با آن دستگاه کار کند و چطور بازاریابی انجام دهد. اگر این فرد در کار خود جدی بوده و بازاریابی مناسبی داشته باشد درآمد حاصل از این فعالیت پاسخگوی بخش زیادی از مخارجش خواهد بود.

 

-البته این فرد نیاز به نیرو دارد. بخش بازاریابی یک کار تخصصی است. از سوی دیگر در اشتغالزایی باید پایگاه اجتماعی افراد در نظر گرفته شود.

بله، ولی با گسترش اینترنت بخش زیادی از بازاریابی به صورت شبکه ای انجام می شود. باید از امکاناتی که در اختیار فرد قرار می گیرد به بهترین نحو استفاده شود. به عنوان مثال نظام قالیبافی ما که از صد سال قبل هنوز هم دارد کار می کند، یعنی طرح و دار قالی را می دادند، بافنده قالی را می بافت و یک نفر دیگر بخش فروش را بعهده داشته و طرفین هم راضی بودند. و یا اینکه فرد در کسب و کار خانگی برای خودش بازار ایجاد کند مثلا از طریق اینستاگرام یا فرد محصولاتش را به بازار روز برده و شخصا بفروشد. البته ترجیح ما مدل شبکه ای است. چون یک تولید کننده خوب الزاما فروشنده خوبی نیست. یک قالیباف درجه یک ممکن است هیچ توانمندی در بخش فروش نداشته باشد. بنابراین سعی می کنیم این دو حوزه را کنار هم قرار بدهیم. البته خیلی از مشاغل خانگی از قبل در روستاها و شهرهای ما بوده است. ما در مورد مهارت های فنی تولید مشکل زیادی نداریم، باید روی بازاریابی بیشتر کار کنیم. فرض کنید در بخش تولید کفش اگر بازار فروش و صادرات فراهم باشد، تولید کننده با سرشکن کردن هزینه ها و تولید بدون کارخانه می تواند در یک روستا با هزینه های کمتر این کار را انجام دهد.

 

-دوباره برگردیم به صندوق، نظرتان در مورد متقاضیانی که چند سال در نوبت وام از صندوق هستند، چیست؟

قبول دارم، اما دلایل مختلفی دارد، یک دلیل آن ساختارهای اداری پیچیده که تبدیل به یک سرطان شده، هنوز فرآیندهای قدیمی هستند که انجام کار سخت تر می شود و بخشی نیز ممکن است به نظام ناسالم اداری از جمله رشوه و نظایر آن برگردد، بخشی هم فرهنگی است. فرض کنید اعلام شود اعتباری برای اشتغالزایی آمده، با نگاه خیلی خوش بینانه باید بگویم نصف کسانی که متقاضی این تسهیلات می شوند اصلا نیازی ندارند یعنی برای اشتغال نیست و ممکن است فرد قصد داشته باشد یخچال خانه اش را عوض کند و نظایر آن.

 

-البته همین کار از نظر جامعه شناختی دهها علت دارد که این معلول را بوجود می آورد و افراد فکر می کنند باید از این فرصت استفاده کنند!

بله، همینطور است. ولی با این کار آن افرادی که واقعا وام را برای اشتغالزایی می خواهند پشت در می مانند. نمی گویم مردم مقصر هستند بلکه ناشی از مشکلات فرهنگی است و ما نتوانستیم فرهنگ درست را نهادینه کنیم. در زمان تحصیل از همه علوم به ما آموزش هایی دادند ولی کارآفرینی را به ما یاد ندادند. کارآفرین اول باید ارزش و اعتبار ایجاد کند و بعد دنبال پول باشد. از طرف دیگر جایی هم باید باشد تا به کسانی که برای کارهای دیگری از جمله مثلا خرید لوازم منزل نیاز به وام دارند با سود کم وام بدهد و فرد مجبور نباشد با سود بالا وام بگیرد، یعنی آن هم در جای خود نیاز هست. بنابراین ساختار باید راستی آزمایی کند و در این حالت بعضی از پرونده های درخواست وام طولانی می شود. البته خیلی از افراد نیز با ارایه کامل مدارک در کمتر از یک ماه تسهیلات می گیرند.

 

-فکر می کنید برای بهتر شدن اوضاع چکار باید کرد؟

پیشنهاد من این است که یک نظام یکپارچه خدمات و نظام یکپارچه تعهد ایجاد شود. یعنی خدمات را با شرایط سهل تر با یک اظهار به افراد بدهیم ولی اگر خلاف آن ثابت شد با نظام یکپارچه تعهد، امکاناتش قطع شود.

 

-شما در شروع مصاحبه گفتید باید خود انتقادی داشته باشیم.

همینطور است، همه باید کمک کنیم. هیچ مدیری نباید بیلان محور باشد. اینکه در جلسات بشینیم و فقط آمار بدهیم خیلی مهم نیست چون کسی نمی آید تمام این اعداد را بررسی کند. خرج کردن کار سختی نیست، باید دید از هزینه کردها چه چیز بدست آمده، به اعتقاد من حتی ایجاد شغل هم نتیجه کار در این حوزه نیست، بلکه باید سه یاپنج سال دیگر چه من اینجا باشم چه نباشم از من بپرسند چقدر از این مشاغل پایدار شده اند، و تعدادی که پایدار نشده چرا؟آیا خطا از من بوده، یعنی باید آسیب شناسی شود. تجربه خوبی در مورد بنگاه های زودبازده که به نظر می رسد شکست سنگینی خورده این است که الان ما تسهیلات را مرحله ای پرداخت می کنیم. به عبارت دیگر با توجه به پیشرفت فیزیکی و 20درصدی که خود متقاضی در شروع باید هزینه کند، تسهیلات را بتدریج می دهیم. سعی می کنیم تسهیلات را به صورت اعتباری بدهیم تا تجهیزاتی را که فرد اعلام کرده لازم دارد خریداری کند. سرمایه در گردش هم آخرین مرحله کار است. وقتی فرد تمام مراحل را درست انجام داد سرمایه در گردش به او داده می شود.

 

-آیا صندوق طرح های جدیدی هم دارد؟

تفاهم نامه های خوبی داریم از جمله با اداره ورزش و جوانان، کانون بازنشستگان، مصوبه سفر رییس جمهور و بیمه معلم. الان نسبت به سال قبل طرح های صندوق تقریبا دو برابر شده است.

تفاهم نامه با منطقه آزاد با موضوع حمایت از طرح های روستایی در قالب طرح روستای بدون بیکار گلشن-سازمان زندانها با محوریت حمایت از اشتغال مددجویان پس از آزادی از زندان – تفاهم نامه حمایت از مددجویات کمیته امداد با موضوع پرداخت تسهیلات به 104 مددجوی کمیته امداد به منظور خرید خوری دوگانه سوز زامیاد –سازمان بهزیستی ، بسیج و جهاد در راستای طرح زنان خرد روستایی–تفاهم نامه با دفتر امور بانوان وزارت کشور به منظو حمایت از بانوان کارآفرین–تفاهم نامه با وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی به منظورحمایت از طرح های اشتغالزا–تفاهم نامه با صندوق اعتباری هنرمندان– تفاهم نامه با سازمان صنایع دریایی– تفاهم نامه با سازمان مدارس غیردولتی– تفاهم نامه با بنیادشهید و امورایثار گران و بهزیستی– تفاهم نامه با سازمان عمران و شهرسازی و.... در تمامی تفاهم نامه های منعقد شده هدف حمایت از طرح های اشتغالزا، افراد کارآفرین و ایجاد اشتغال پایدار بوده است .

یکی از طرح های جدید صندوق کارآفرینی امید مربوط به روستائیان و تولید کنندگان محصولات کشاورزی است که  برای تامین سرمایه و اعتبار مورد نیاز خود درتوسعه محصول به روش های مختلفی از جمله استفاده از پس انداز شخصی و دریافت تسهیلات از منابع مالی و اعتباری عمل می کنند. صندوق های خرد محلی از جمله منابع تامین سرمایه و اعتبار مورد نیاز تولید کنندگان روستایی هستند که راه اندازی آنها در چند دهه اخیر مورد توجه قرار گرفته و با ایجاد و گسترش فعالیت های درآمدزا توسعه جوامع محلی تسهیل می شود. زادگاه این برنامه در کشورهای جنوب شرق آسیا، بنگلادش و هند بوده که به تدریج در بسیاری از کشورهای در حال توسعه و صنعتی گسترش یافته است.  در کشورما نیز طی دودهه اخیر به تناسب شرایط اقتصادی و اجتماعی بومی سازی شده و موفق بوده است.  ماهیت صندوق های خرد زنان روستایی، توسعه ای است که علاوه بر تامین منابع مالی سایر خدمات توانمندسازی اجتماعی را نیز ارایه می کنند. صندوق استان گیلان تا کنون با همکاری دستگاه های دست اندرکار (جهاد کشاورزی و بسیج ) توانسته است تعداد191صندوق زنان خرد روستائی را شناسایی کرده و تعداد 22 طرح با اعتباری بالغ بر 22 میلیارد ریال مورد حمایت قرار دهد و بقیه نیز در شرف انجام است .

همچنین صندوق کارآفرینی امید به منظور گسترش فرهنگ بانکداری الکترونیکی، پایانه های فروشگاهی را با عطای تسهیلات 4% تا سقف 300 میلیون ریال و با پشتیبانی کامل  به متقاضیان واگذار می کند.

-متقاضیان چگونه می توانند از این تسهیلات استفاده کنند؟

شرط استفاده از این خدمات صرفاً داشتن یک حساب قرض الحسنه متمرکز نزد صندوق است. دستگاه پوز ثابت بصورت رایگان تحویل فعالین اقتصادی می شود و دستگاه های سیار را مشتریان می توانند به دو صورت خرید دستگاه با تسهیلات 12 میلیون ریالی و یا ودیعه 10 میلیون ریالی دریافت نمایند. از ابتدای سال 99 تاکنون حدود 500 فقره پایانه فروشگاهی تحویل مشتریان عزیز شده است . همچنین به منظور ترویج سنت پسندیده قرض الحسنه در فرهنگ جامعه و بهره مندی از منابع مردمی و امکان توسعه خدمات صندوق با همکاری مردم با هدف ایجاد و توسعه کسب و کارهای کوچک و پایداری اشتغال های خرد و حفظ و افزایش ظرفیت واحدهای شغلی تولیدی، خدماتی و نیز ارتقاء کمیت و کیفیت محصول یا خدمات واحد های کسب و کار این صندوق نسبت به پرداخت تسهیلات مشارکتی در قالب طرح های «همیار» تا سقف 1 میلیارد ریال، «امید1»تاسقف 500 میلیون ریال و «زرین3 گانه » کسب و کار تا سقف 250 میلیون ریال اقدام می کند و در این راستا به خوبی توانسته است منابع داخلی خود را به سوی اشتغال استان و کشور هدایت نماید .

 

-و سخن پایانی

ممنونم از شما و فرا رسیدن سال 1400 را به همه مردم عزیز تبریک میگویم. امیدوارم امسال با ایجاد اشتغال پایدار شاهد بهبود شرایط اقتصادی باشیم.