11 خرداد 96 - 00:03  | 1734 بازدید

گیلان فردا- سفر کردن در بیشتر مواقع حال و هوای خاص خود را دارد. تدارک وسایل و مقدمات لازم برای رفتن به سفر شور و هیجانی را در انسان ایجاد می کند که غالبا شیرین و دلچسب است و چنانچه سفر به قصد زیارت باشد حال وهوای معنوی خاصی هم به سراغ آدم می آید. یکی از مقاصد گردشگری و زیارتی ما ایرانیان حرم مقدس امام رضا(ع) در شهر مشهد است. اما این امام همام فقط پذیرای زایران ایرانی نیست، بلکه از سرتاسر دنیا عاشقان و دلباختگانی هستند که با حضور در حرم امام رضا، نجوا کنان از حضرتش می خواهند که شفیع و وصی آن ها در پیشگاه باریتعالی باشند.

بسیاری از ما ایرانیان یا به زیارت حرم مطهر امام هشتم شیعیان نایل شده ایم و یا در آرزوی تشرف به  بارگاه این امام هستیم. هنگام قدم گذاشتن بر آستان مقدس حرم امام رضا(ع) حالتی عرفانی و ناب بر انسان مستولی می شود که توصیف آن راحت نیست، شاید شما هم این حالت را تجربه کرده باشید. رایحه معطر گلاب همراه با تلالو چلچراغ ها و آینه کاری ها در همهمه جمعیت و دعا و قرآن و راز و نیاز، لحظاتی انسان را از سرای مادی دنیا جدا کرده و پرده حجاب را بین او و معبودش کنار می زند و در این لحظات فرصتی دست می دهد که به جای پرداختن به ظواهر کمی هم در مورد باطن بیندیشیم و خودمان، خودمان را قضاوت کنیم. کارها، اعمال، رفتار و گفتارمان را در دو کفه ترازو بگذاریم و به خودمان نمره بدهیم. صحن ها، رواق ها و حیاط های مرقد مطهر امام رضا(ع) همیشه آن قدر شلوغ است که آدم تنها نمی ماند. در هر گوشه و کنار صحن کسانی را می بینید که نجوا کنان دست به سوی بالا دراز کرده اند، نجوایی که در دل غوغا به پا می کند و تنها اثر آن بر چهره فرد اشک های داغ و بی آلایشی است که بر گونه ها می غلتد و زمانی دیگر ناله هایی است که از سر استغاثه و عجز به شیون درونی تبدیل می شود. شاید شما هم در لحظاتی این سکوت پر غوغا را تجربه کرده باشید.

تعداد زیادی از زائران بر این عقیده هستند که حتما دست به ضریح برسانند، چون احساس می کنند اگر موفق به این کار نشوند از زیارت خود حظ و لذتی نبرده اند. اما گروهی دیگر بر این باور هستند که مهم نیت قلبی است، حتی اگر در گوشه ای از صحن باشی و یا در مکانی دورتر، مهم ارتباط قلبی است که باید ایجاد شود.

بی شک فضا سازی های اماکن زیارتی در افزایش شور و حال معنوی بی تاثیر نیست، اما باید پذیرفت که گاه نیاز داریم روحمان را صیقل دهیم، گاه نیاز داریم با معبود خود جدی تر و عمیق تر خلوت کنیم و حضور در اماکن زیارتی یکی از راه هایی است که این فرصت را فراهم می کند تا لختی بیشتر به جلوه های خاصی از زلال معنویت بیندیشیم و از افکار و دل مشغولی های روزمره زندگی فاصله بگیریم. گندم پاشیدن برای کبوتران امام رضا هم شور و حال دیگری دارد.

 کسانی که پس از سال ها دوباره برای زیارت امام هشتم مهمان آرامگاه متبرک این حضرت شده اند تفاوت فاحشی را به لحاظ معماری و توسعه بناهای مرتبط اطراف حرم نسبت به گذشته حس می کنند. رواق های متعدد که به خیابان های مختلف مشرف هستند، محیط صحن ها، آینه کاری های بسیار زیبا، گچ بری های هنرمندانه، چلچراغ های بزرگ، قرآن ها و کتابچه های دعا، حضور خادمین زیاد و تمیز کردن لحظه ای صحن ها و همچنین تذکرات و راهنمایی های خدامان به زائران، تابلوهای اهدایی که مدال های قهرمانان بر آن ها نصب شده، قالی های بافته شده توسط هنرمندان بی نظیر کشورمان که  فرش زیر پای زائران هستند و یا برای حفظ سرما و گرما از محل درهای ورودی و خروجی آویزانند، صدای قرائت قرآن، دعا و نماز و صدای نقاره حضرت تنها بخشی از همه شکوه و عظمت این امام همام را به تصویر می کشد. اگر فرصت بیشتری برای اقامت داشته باشید و کمی هم اهل دل باشید گرداگرد حرم مطهر بناهای زیبای زیادی هستند که هریک بخشی از تاریخ اسلام و ایران را در خود جای داده اند. موزه، کتابخانه، مهمانسرا، زائرسرا، رواق ها، بست ها، گنبدها و مناره ها، ایوان ها و حتی کفش داری ها. و جالب این که بسیاری از خادمان و زحمتکشان امام رضا با عشق قلبی و به صورت افتخاری این کار را انجام می دهند. خیلی هایشان دارای پست و مقام و پایگاه اجتماعی و علمی بالا هستند اما برای این که یک روز و یا چند ساعت حتی در کفشداری به زائران خدمات رسانی کنند و یا اطراف ضریح و صحن ها را جارو کنند مدت های زیادی در صف انتظار می مانند تا افتخار خادمی امام رضا نصیب شان شود.

بهرحال دیده ها به راه است و نگاه ها خوشه چین مهربانی و کرامت امام هشتم و حریم ابریشمی چشم ها میزبان اشک...التماس دعا

ابراهیم زاده اصلی