12 دی 00 - 00:10  | 790 بازدید

گیلان فردا، شهلا ابراهیم زاده اصلی- در مسیر هر روزه، از کنار «داروخانه شبانه روزی کارون» که اولین داروخانه شبانه روزی ایران بوده است رد می شوم. هر روز لحظاتی کوتاه زنده یاد مسیو آرسن، خیر گیلانی را به ذهن می آورم. یادم می آید چندین سال پیش با مسئول این داروخانه مصاحبه ای داشتم که در آن نیاز به مرمت و تعمیر مکان داروخانه عنوان شده بود. با نصب تندیس مسیو جلوی داروخانه، علاقمندان خوشحال شدند و فکر می کردند این مکان حفظ خواهد شد.

ماه پیش اما در یک اقدام غیره منتظره، شهروندان رشت دیدند مکان اصلی داروخانه کارون تخریب و داروخانه به سمت دیگر میدان و زیر ساختمان شهرداری منتقل شده است! این کار چنان بود که گویا بخشی از حافظه تاریخی، هویت و خاطرات مشترک شهر و شهروندان جابجا شده است!

تندیس مسیو آرسن میناسیان اما هنوز جلوی مکان تخریب شده باقی مانده، معلوم نیست چه تصمیمی قرار است گرفته شود. بعضی از شهروندان می گویند سال قبل مالک بنا درخواست صدور پروانه داشته است تا بنای فعلی را تخریب و بنای جدید داروخانه و سینما را به صورت مجموعه ای در مکان اصلی خود بسازد. اما این اتفاق تا این لحظه که محقق نشده. فرهنگ دوستانی که هویت تاریخی شهر را بسیار با ارزش می خوانند این تخریب و انتقال را منطقی ندانسته و خواهان بازسازی و حفظ داروخانه بوده اند، از سوی دیگر بنای این داروخانه قدیمی که بخشی از تاریخ و هویت شهر رشت است طی ایام و کم توجه ای فرسوده شده بود. اینکه مالکان، مدیران فرهنگی و میراث فرهنگی استان برای مرمت به موقع و نگهداری چنین بناهایی که بخشی از هویت تاریخی شهر را در خود به یادگار دارند چه برنامه ای دارند مشخص نیست، اما یقیناً داروخانه کارون دیگر همانی نخواهد بود که از مسیو آرسن به یادگار مانده بود...

***

آرسن میناسیان متولد 1285 در رشت، داروساز خیر گیلانی از ایرانیان ارمنی‌تبار بود که با زحمات فراوان و با عشق و علاقه وافر نخستین داروخانه شبانه‌روزی ایران و همچنین نخستین خانه سالمندان و معلولین ایران را در شهر رشت تاسیس کرد و آنقدر برای مردم خالصانه و بی توقع خدمت کرد که وقتی خبر فوت وی ۱۴ فروردین ۱۳۵۶ در رشت به مردم رسید همه از صمیم قلب متاثر شدند.

به گواه تاریخ خبر از دست رفتن آرسن در تمام شهر پیچید، کسی نبود که از شنیدن این خبر متأثر و ناراحت نشود. گویا آن روز شهر چهره عادیش را از دست داده بود، مردم دسته دسته از میدان شهرداری به طرف مدرسه ارمنی‌ها در خیابان سعدی می‌رفتند. عده زیادی نیز به «سلیمانداراب» رفته بودند تا پیکر بی‌جان این ارمنی مهربان را تا آرامگاه ابدیش همراهی کنند، در نیمه‌های راه مردم تابوت را از ماشین بیرون آوردند، و در حالیکه صلوات و لا إله إلا الله می‌فرستادند، روی شانه‌هایشان حمل کردند.

مغازه داران مسیر با دیدن صحنه مراسم، کسب و کار خود رها کرده و به انبوه سوگواران پیوستند، شهر به حالت نیمه تعطیل درآمده بود. وی در مدرسه «م. آهوردانیان» رشت به خاک سپرده شد. روحش شاد و یادش گرامی و سبز...