کاش رشت محلی باشد برای زندگی نه فقط سکونت
27 خرداد 02 - 00:03 | 
417 بازدید
در برنامه شب رشت، در خانه فرهنگ گیلان مطرح شد:
کاش رشت محلی باشد برای زندگی نه فقط سکونت
شهلا ابراهیم زاده اصلی- برنامه شب رشت در آینه دیروز،امروز،فردا همراه با پنل گفت و گو با حضور اساتید،مدیران و شهروندان علاقمند و فرهنگ دوست،عصر روز پنج شنبه ۲۵ خرداد در خانه فرهنگ رشت واقع در ساغریسازان برگزار شد. در این برنامه ضمن نمایش قسمت هایی از فیلم "مستند رشت" ساخته حامد اریب، در خصوص وضعیت شهر رشت بحث و تبادل نظر شد.
در این برنامه همچنین بعضی از ساکنان محلات قدیمی حاضر در جلسه که دغدغه حفظ فرهنگ و هویت اصیل شهر رشت را دارند ضمن ارج نهادن به هویت فرهنگی و تاریخی شهر رشت، از شهرداری خواستار این شدند که یک سری اعداد و شماره را جایگزین اسامی پر مفهوم و خاطره انگیز معابر و گذرها در این مناطق که یادآور تاریخ و اتفاقات زیادی در شهر هستند نکنند، بلکه اسامی اصلی کوچه ها، گذرها و بناها حفظ شود. در ادامه گزارشی از این برنامه را بخوانید.
***
مسعود رضایی را، مهندس مشاور شهرساز که کارهای اجرایی و مدیریت طرح های کلان مطالعاتی، شهرسازی، تفصیلی، جامع و گردشگری را در کشور انجام داده است، در این برنامه گفت: ما ایده های زیادی در عرصه شهرسازی ایران براساس اسلوب تخصصی و علمی داشتیم و امیدوار بودیم پس از انقلاب از تخصص شهرسازان استفاده شود ولی زهی خیال باطل!
وی با نگاهی به چگونگی شکل گیری شهر رشت از دوران صفویه که به صورت قصبه ای با خانه باغ های بزرگ بوده، ادامه داد: مزیت بزرگ رشت در آن زمان پرورش کرم ابریشم و صادرات آن و همچنین گستردگی مراودات اقتصادی با دنیای خارج بخصوص اروپا و به تبع آن گسترش دادو ستد و روابط اجتماعی بود که رشد شهر رشت را به همراه داشت.
وی شکل گیری شهر رشت را به چهار دوره تقسیم و اضافه کرد: دوره اول تکمیل شهر در زمان شاه عباس صفوی و پس از افشاریه و زندیه بوده است. دوره دوم ادامه رشد رشت در دوران قاجار بود که به دلیل مراوده با اروپا و ورود سیاحان به گیلان، تردد از بنادر گیلان از جمله بندر پیربازار افزایش یافته بود و دوره سوم مربوط به معماری نوین بود که از سال ۱۳۰۰ به بعد در کشور آغاز شد و در دوره پهلوی اول رشت نیز همگام با دیگر شهرهای کشور شکل و شمایل بهتری پیدا کرد. به عنوان مثال احداث ساختمان شهرداری، ساختمان پُست، ساختمان هتل ایران قدیم و همچنین احداث چهار خیابان اصلی شهر در آن دوران بود که باعث شد رشت از حالت یک قصبه بزرگ خارج شده و ارتباطات بین شهری از مسیرهای مختلف و جاده ها امکانپذیر شد. در همین دوره بنا به نیاز، جمعیت و انجمن های شهر نیز شکل گرفت. این توسعه که بتدریج انجام می شد در دوره پهلوی دوم هم گسترش یافت و همگام با تحولات، رشت یک شهر خوب، جاذب و دوست داشتنی شد برای زندگی نه فقط سکونت کردن. چون رشت زیبا و گرم بود و شما را دربر میگرفت. مردم با لباس های شیک و با فراغ بال پس از انجام کار روزانه به گذران اوقات فراغت می پرداختند. به بیان دیگر رشت یک شهر تمیز، زیبا، شیک و محلی به معنی واقعی برای زندگی بود و به تدریج خیابان ها و امکانات دیگری برای همان تعداد جمعیت اضافه شد.
وی تصریح کرد: در دوره چهارم یعنی در دوره بعد از انقلاب فکر می کردیم بتوانیم در شهرسازی که نیاز به یک دگردیسی داشت ورود کنیم و شهرها را که دیگر دارای جمعیت بیشتری شده بودند براساس اصول شهرسازی بنا بگذاریم اما این مهم به واسطه جنگ به رکود کشیده شد و پس از آن نیز درگیر دیدگاه های سیاسی شدیم. به عبارت دیگر روند توسعه شهرها و حتی فرهنگ مردمان شهرها براساس تفکراتی که حاکمیت روی آن تکیه دارد، پیش رفت.
مدیرمسئول مجله شهرسازی با بیان اینکه طی دهه های اخیر هیج الگویی برای مسئولان مرتبط شهرسازی وجود نداشته و از متخصصان شهرسازی و مقالات مرتبط ارایه شده از سوی آن ها هیچ استفاده ای نشده، افزود: حال به جایی رسیده ایم که شهرهای ما به این شکل درآمده و این مشکل در کل کشور مشهود است. چون براساس یک تفکر غلط سال ها پیش برای خروج شهر تهران از رکود آن هم بدون تکیه به بودجه های دولتی، بحران برای شهر شروع شد و برای تامین منابع مالی از مناطق بکر سوئ استفاده و سوداگری شروع شد. و این موضوع به شهرهای دیگر کشور و مراکز استان ها از جمله رشت و سپس در شهرهای کوچکتر تسری پیدا کرد و روند رو به اضمحلال کالبد سرزمین ما روز به روز ادامه پیدا کرد.
رضایی راد اکوسیستم شهرها را به مثابه اکوسیستم انسان برشمرد و گفت: تا زمانی که شهر از تفکرات منطقی سود ببرد به شهروندان سرویس و خدمات می دهد در غیر اینصورت نمی تواند نیازهای شهروندان را رفع کند و کم کم رو به زوال خواهد رفت.
وی با اعتقاد به اینکه طی چند دهه اخیر به رغم داشتن منابع برای پیشرفت و توسعه اصولی شهر رشت، فرصت سوزی شده، خاطرنشان کرد: ما مناطقی داشتیم که می توانستیم با ضوابط، مقررات و تخصص آن ها را حفظ کرده و به یک شهرسازی عقلانی و شهر پایدار برسیم تا شهر رشت باز هم شهری برای زندگی باشد اما به جای رشد و پیشرفت به معنای واقعی، روند رو به اضمحلال کالبد سرزمین ما روز به روز در حال گسترش است.
وی این نقایص و اعوجاج شهری را ناشی از تفکر اشتباهی برشمرد که شهرداری و شورا را در همه شهرها مجبور کرد برای نگهداری از شهر منابع را از خود شهر تامین کنند چون در این روند سوداگری روز به روز گسترش یافت.
وی با گله مندی نسبت به اینکه زحمات شهرسازان در تدوین طرح های جامع زحمتی بی حاصل و بدون بازخورد عملی بوده و فقط تبدیل به نقشه ای بر دیوار شده، گفت: واقعا باعث تاسف است که شهر رشت به این وضعیت درآمده، به عنوان مثال من مخالف پیاده راه میدان شهرداری یا محسنات این طرح نیستم ولی به چه قیمتی!؟ ما قبل از احداث پیاده راه نیاز به احداث شبکه های جدید داشتیم تا تردد در شهر از طرف چهار خیابان اصلی قفل نشود. حالیه تمام کوچه های تو در توی اطراف میدان شهرداری مملو از ترافیک هستند. آیا این وضعیت زیبنده شهر رشت است که خیابانی ندارد تا چهار مسیر اصلی شهر را به هم وصل کند!؟
وی با بیان اینکه در بسیاری از مناطق رشت با آپارتمان سازی و ارتفاع سازی غیر اصولی به کالبد شهر آسیب زده شده است، گفت: این نوع شهرسازی و ساختمان های ناموزون آسیب های روحی و روانی زیادی برای شهروندان بوجود آورده است، چون اینک ما فقط در رشت ساکن هستیم و اینحا دیگر شهری برای زندگی نیست! چون شهروندان از همان اول صبح که از خانه بیرون می آیند با ناهنجاری های بصری زیادی مواجه اند که طبیعتا موجب نابسامانی روحی آن ها می شود.
این مهندس شهرساز با طرح این سوال که مشکل کجاست؟چرا نمی توانیم مسایل را حل کنیم و درست پیش ببریم، تاکید کرد: تخریب خانه های قدیمی، فقط تخریب یک خانه نیست بلکه تخریب هویت و اصالت شهر رشت بوده و هست. و آیا وروری های رشت زیبنده این شهر است؟
رضایی راد با اشاره به اتصال روستاهای اطراف به شهر رشت، خاطرنشان کرد: این شهر دیگر گنجایش ندارد و فرهنگ اصیل شهر نشینی در رشت، دستخوش نابسامانی شده است.
وی با ابراز تاسف از اینکه رشته شهرسازی خوانده است، گفت: من واقعا از این وضعیت رنج می برم، چون شاید خیلی از نابسامانی های اقتصادی و اجتماعی با کار کارشناسی حل شود و مراودات رونق گیرد و فرهنگ ارتقا یابد اما ساخت و ساز غیر اصولی در شهرسازی خصوصا در شمال کشور از جمله شهر رشت را به این راحتی نمی توانیم به وضعیت قبل بر‌گردانیم و یا چشم انداز روشنی برای آن متصور شویم. کاش رشت محلی باشد برای زندگی نه فقط سکونت و رسیدن به این مهم یک عزم راسخ، قوی و همه جانبه می خواهد که امیدوارم این عزم وجود داشته باشد و ما متخصصان شهرسازی آمادگی داریم، از تخصص و دانش ما استفاده کنید.
***
دکتر رضا ویسی، معاون شهرسازی شهرداری رشت به عنوان دومین سخنران این برنامه وجود باغ شهر و مناسب بودن شهرها برای زندگی از جمله وضعیت خوب شهر رشت را در سده های گذشته ناشی از سبک زندگی و عامل اقتصادی ارزیابی کرد و گفت: رشت در آن زمان کانون اصلی تبادلات بازرگانی کشور و تولید و صادرات ابریشم بوده که به عنوان یک محصول استراتژیک، نقش اقتصادی تاثیرگذاری داشته، همانگونه که الان نیز سکونتگاه هایی که کانون اقتصادی هستند روی اسلوب شهرسازی آن منطقه تاثیرگذارند.
وی پیوند زدن اقتصاد شهر به درآمدهای نامشروع رانقاط عطفی برشمرد که موجب شد شهرسازی و شهرنشینی در ایران وارد یک سرازیری شود و هنوز هم نتواند کمر راست کند.
ویسی ادامه داد: چون باید از شهر فروشی، شهر را می چرخاندند و کاملا قانونی، این اتفاق غیرقانونی رخ داد!
وی با بیان اینکه همیشه بلند مرتبه سازی نامطلوب نیست، خاطرنشان کرد: این روش اگر اصولی انجام شود گاه نکات مهمی از جمله صرفه های ناشی از مقیاس را به همراه دارد.
وی با ابراز امیدواری مبنی بر گفتمان سازی در نظام شهرنشینی که شهرسازی جزیی از آن است، افزود: شهرسازی، معماری، برنامه ریزی، خدمات شهری و نظایر آن زیر مجموعه یک نظام شهرنشینی است که متاسفانه در کشور ما اتفاق هایی افتاد که اگرچه قابل پیش بینی بود ولی برنامه ریزی برای آن صورت نگرفت. به عنوان مثال پیامدهای انقلاب صنعتی مشخص بود، در کشور ما هم دو انقلاب رخ داد. در حوزه تقسیم اراضی از ساختار ارباب مالکی به ساختار خرده مالکی تغییر کرد و مهم تر اینکه اقتصاد مالیاتی ما منبعث از نظام کشاورزی و تا حدودی نظام خدماتی تبدیل به یک اقتصاد صرفا نفتی شد که عدم وابستگی به کشاورزی را در پی داشت و موجب هجمه شدیدی از مهاجرت به سوی کانون های خدماتی شد و کانون های خدماتی و صنعتی محور شهرنشینی شدند و متاسفانه پیش بینی ها و ساختارهای لازم برای شکل گیری شهرسازی درست، قبل از این هجمه ها اتفاق نیفتاد و ما در هیچ جای ایران(بجز چند شهر که از ۱۳۶۴ شکل گرفتند) نظام شهرسازی جلوتر از شهرنشینی نداریم. در حالیکه شهرهایی در دنیا موفق بوده اند که قبل از گسترش نظام شهرنشینی، نظام شهرسازی در آن ها اتفاق افتاد. نظام کالبدی شهر رشت نیز ناشی از این تقدم و تاخر یعنی شهر نشینی قبل از شهرسازی است. اما با وجود همه این مشکلات، ضعف هایی را که در چند حوزه وجود دارد می توان با گفتمان سازی حل کرد. چون ابزار این کار هست ولی شاید همگرایی لازم وجود نداشته، اما امیدوارم با همگرایی و گفتمان سازی، مطالبه گری شکل بگیرد، البته مطالبه گری درست به این صورت که دقیقا چه چیزی را از چه کسی و در چه زمانی بخواهیم که وظیفه اش باشد و انجام دهد.
وی نبود مدیریت یکپارچه شهری را به عنوان نقصی در این حوزه برشمرد و یادآور شد که ده ها ساختار در این شهر هستند که هر کدام در جای خود نقشی در مدیریت شهر و هم پوشانی دارند و شهرداری گاه برای انجام کوچکترین کار باید چندین هماهنگی برون سازمانی داشته باشد.
معاون شهرسازی شهرداری رشت با بیان اینکه اولین ابزار برای تغییر وضع موجود شهری، مطالبه گری و ایفای نقش اساسی از سوی نمایندگان برای پیگیری امور است، گفت: هر اتفاقی که در شهر می افتد، چه خوب و چه بد منبعث از قانون است. اگر ساختار غلطی در شهر داریم حاصل و نتایج قوانینی است که در مجلس تصویب می شود و الان دیگر آن قوانین کارساز نیستند.
وی با طرح این سوال که شورای عالی معماری و شهرسازی کشور برای تهیه و تصویب طرح ها از چه بدنه کارشناسی و تخصصی استفاده میکند؟ به ذکر خاطره ای از حضور بیش از ۳۰ معاون شهرسازی از استان های کشور در جلسه ای در اصفهان گفت: متاسفانه در چنین جلسه مهم و تخصصی، کسی از شورای عالی معماری و شهرسازی کشور حضور نداشت که پس از تماس و هماهنگی با چند تن از نمایندگان، وزیر راه و شهرسازی به صورت ویدئو کنفرانس در جلسه حضور پیدا کرد. و البته از وزیر سوال شد که چرا شورای عالی معماری و شهرسازی کشور به ظرفیت های موجود تخصصی در این بخش و همچنین دغدغه های مردم توجهی نمی کند؟! به عنوان نمونه این شورا اخیرا چندین قانون مصوب کرد اما طی شش ماه مجبور شد چندین اصلاحیه بدهد! مثل قانون بلندمرتبه سازی و یا قانون تشویقی بافت فرسوده و... که تمام شهرداری ها با آن درگیر هستند و هیچکدام از بندهایش قابلیت اجرا ندارد!
وی ادامه داد: یکی از قوانین دیگر که نتیجه اجرای آن وضعیت کنونی شهرها از جمله شهر رشت را بوجود آورده است قانون ماده ۱۰۰ شهرداری است! بیش از ۴۰ سال از تصویب این قانون و حدود ۴۵ سال از اصلاحیه آن گذشته است.
وی تصریح کرد: متاسفانه فقط حدود ۲۰ درصد از طرح های حوزه شهری اجرا می شوند و ۸۰ درصد انحراف داریم. چون اقتصاد و مدیریت شهری را که باید به منابع درآمدی پایدار مثل عوارض و مالیات و عواید ناشی از سرمایه گذاری ها وصل باشد، الان به یک بند از قانون در کمیسیون ۱۰۰ مرتبط می شود و با یک رای بنای غیرقانونی تبدیل به بنای قانونی می شود! و الان با این حجم از گسترش شهرها مواجه هستیم.به عنوان مثال آن موقع رشت با ۶ هزار خانوار، ۳۰ هزار نفر جمعیت داشت ولی اکنون با ۲۰۰ هزار خانوار حدود ۷۵۰ هزار نفر جمعیت دارد. بنابراین الان چطور می توان با آن قانون جلوی تخلفات ساختمان سازی را گرفت؟
وی با تاکید ویژه مبنی بر نقش مطالبه گری نمایندگان برای تصویب قوانین جدید و به روز و همچنین اصلاح قوانین قدیمی، گفت: در خصوص بازآفرینی طی چند سال اخیر قوانین خوبی مصوب شده اما هیچکدام ضمانت اجرایی نداشته است. مثلا در یک بند از این قانون آمده که دستگاه های دولتی اگر زمین مازاد دارند باید ظرف شش ماه آن را شناسایی و در اختیار دولت بگذارند و سپس دولت در اختیار شهرداری قرار دهد تا به خدمات عمومی نظیر احداث پارکینک، پارک و ... اختصاص یابد ولی تا امروز یک متر زمین هم به شهرداری معرفی نشد تا برای توسعه فضاهای عمومی اختصاص داده شود.
وی باز هم با ابراز امیدواری برای بهبود وضعیت ساخت و ساز و استفاده از ابزارهای موجود، گفت: یکی از مسایل مهم در شهرسازی هر شهر نظام حاکم بر شهرسازی آنجاست. در بعضی از کشورها برای این کار حتما باید یک تیم تخصصی متشکل از چند گروه دارای صلاحیت حضور داشته باشتد و ساختمان سازی در مراحل مختلف با نظر تخصصی این تیم انجام می شود اما در کشور ما متاسفانه اینطور نیست. با احترام به سازندگان متخصص و ماهر باید بگویم در بسیاری موارد هر کس که اراده کند می تواند ساختمان سازی را شروع کند! آن هم بدون هیج تخصصی، یعنی صلاحیت ها کنترل نمی شود و یا اگر کنترلی هم هست فقط روی کاغذ است. در حالیکه در کشورهای دیگر ساختمان سازی باید توسط تیم متخصص انجام شود و یا بخش زیادی از کار به بیمه ها واگذار می شود.
***
فرید فیروزی، مهندس مشاور ابنیه و طراحی شهری و مدیر مسئول خانه فرهنگ گیلان، از میزان گسترش ۲۵ برابری شهر رشت خبر داد و گفت: طی چند دهه اخیر یعنی از اوایل دهه ۱۳۰۰، تا کنون رشت از ۴۰۰ هکتار به ۱۰ هزار هکتار گسترش پیدا کرده است. به عبارت دیگر طی دو دوره بیست ساله حدود سه برابر و نیم وسعت پیدا کرد و جمعیت آن به حدود ۷۵۰ هزار نفر رسیده است.
وی ادامه داد: اما نکته مهمی را باید در گیلان،بخصوص در رشت مورد توجه قرار داد و آن اینکه رشد جمعیت در گیلان از دهه ۷۰ تا کنون به شدت نزولی بوده و متوسط رشد از ۲/۶ درصد بر اساس آخرین سرشماری در سال ۱۳۹۵ به ۴ دهم درصد رسیده و به احتمال زیاد از ۹۵ تاکنون میزان موالید از همین میزان هم کمتر شده، این موضوع نشان می دهد که جمعیت واقعی رشت طی سال های اخیر تثبیت شده است ولی چرا اینقدر ساخت و ساز داریم؟؟ به گونه ای که طی ۱۰ سال گذشته (از ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۰) ۱۳۴ هزار واحد با پروانه ساخته شده است و این آمار بجز ساخت و ساز غیر رسمی و خلاف است چون حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد هم ساخت و ساز خلاف داریم که ثبت نشده است. حال سوال این است که وقتی جمعیت ما به این اندازه افزایش پیدا نکرده چرا این اندازه ساختمان سازی شده؟ البته تعدادی مربوط به جدا شدن فرزندان از والدین و مستقل شدن و زندگی در خانه جداگانه است که آن هم تعدادی به صورت بازسازی است، بنابراین به نظر می رسد بیشتر ساختمان سازی های رشت خانه دوم و سکونت گاه هایی است که افراد از شهرهای دیگر به اینجا آمده اند و از مکانات اینجا استفاده می کنند و یا به اینجا مهاجرت کرده اند اما نقشی هم در تولید و ارزش افزوده شهر رشت ندارند.
فیروزی با ذکر این نکته که از دهه ۶۰ تا ۷۰ مهاجرت بین استانی صورت می گرفت، افزود: ما الان با افزایش جمعیت خارج از استانی در استان گیلان مواجه هستیم و مشکل از همین جا شروع می شود، چون الان با مقولات مرتبط با ساخت و سازها، خلاف سازی ها، وضعیت زیر ساخت ها، رشد نامتوازن و ... روبرو هستیم. اما از نظر فرهنگی نیز چیزی که مغفول مانده این است که گسترش ساختمان سازی در شهر رشت همراه با توسعه زیرساخت های فرهنگی نبوده است. به بیان دیگر هر سال تعداد زیادی ساختمان در شهر ساخته شده اما فضای فرهنگی مورد نیاز اضافه نشده است. به گونه ای که در شهر رشت با جمعیت بیش از ۷۵۰ هزار نفر فقط یک خانه فرهنگ و چند مرکز فرهنگی داریم که طبیعتا قادر نیستند به همه مخاطبان خود خدمات فرهنگی ارایه کنند. دولت هم در این زمینه کار خاصی نکرده است و فقط به صورت خیلی محدود از طریق ارشاد یا شهرداری اقداماتی انجام شد. ما حتی در توسعه فضای سبز و پارک ها هم به شدت ضعیف بوده ایم و این ناامید کننده است. حفظ هویت فرهنگی، تاریخی و طبیعی بسیار مهم است. اما این هویت اصیل و با ارزش شهر رشت با هجوم و تداخلات فرهنگی از میان رفته است. برای مقابله با این آسیب ها حتی اگر پایگاه های قوی برای حفظ فرهنگ و هویت هم داشته باشیم کار سخت است چه برسد که چنین پایگاه های قوی فرهنگی به حد نیاز وجود ندارد. بنابراین توسعه و گسترش نهادهای فرهنگی در رشت بسیار ضروری است چون تولید آثار فرهنگی و هنری ضمن اینکه فرصتی برای شکوفا شدن در اختیار جوانان عزیز و علاقمندان قرار می دهد موجب کاهش پیامدهای اجتماعی می شود. وی ضمن احترام به تمام فرهنگ ها و ارزشمند بودن نقاط مثبت فرهنگ های دیگر، تاکید کرد که نسبت به از بین رفتن هویت فرهنگی شهر رشت حساس و مسئول باشیم.
مدیر خانه فرهنگ گیلان با بیان اینکه برای توسعه نهادهای فرهنگی، شهروندان باید همت ویژه ای داشته باشند، افزود: خانه فرهنگ گیلان هیج بودجه ای ندارد و به صورت خودگردان اداره می شود.
وی اضافه کرد: در همین محله ساغریسازان تعداد زیادی بنای قدیمی و ارزشمند وجود دارد که ظرفیت تبدیل به نهاد فرهنگی را دارا هستند.
وی با تاکید بر ضرورت مطالبه گری فرهنگی، گفت: مشکلات باید از طریق مردم و رسانه ها انعکاس و توسط نمایندگان در مراجع ذیصلاح و تصمیم ساز، پیگیری و قانونگذاری شود.
***
مهندس مرتضی شگفت، پژوهشگر و شهردار پیشین رشت آخرین سخنران این برنامه بود که به زبان زیبا و شیرین گیلکی مطالب خود را بیان کرد.
وی با اشاره به این نکته که در جوامع مختلف دانشگاه مرکز اصلی فعالیت های توسعه ای است و دانشگاه ها با داشتن اساتید متخصص بنا به درخواست ادارات و سازمان ها تحقیقات در حوزه های متنوعی را با استفاده از اصول علمی و درست انجام می دهند، گفت: ولی در کشور ما عکس آن انجام می شود و از دهه های گذشته به تخصص بها داده نشده است و امروزه درصد بالایی از مدیران بی اطلاع از تخصص مرتبط با شهرسازی، شهرنشینی و... هستند.
وی با بیان اینکه وقتی مسئول اصلی در برنامه مهم مرتبط با حوزه خود شرکت نکند یعنی علیرغم آنکه مسئولیت دارد اما تخصص نداشته و حرفی برای گفتن ندارد، گفت: اما چه کسی باید به خواسته های متخصصان شهرسازی جامعه عمل بپوشاند؟ طبیعتا شهرداری تنها ارگان حقوقی غیردولتی است که کار آن عمران و آبادی شهر و ارایه خدمات به مردم شهر است و شهردار هم در راس آن قرار دارد.
وی در ادامه با نگاهی تاریخی به انتخابات در دهه های قدیم در شهر رشت برای تعیین نمایندگان محلات، به تاسیس انجمن شهر رشت در سال ۱۳۰۰ اشاره کرد و به اختصار در مورد چگونگی شهرداران در دوره های مختلف مطالبی ارایه کرد.
شگفت با بیان اینکه در شورای اول شهر رشت هنوز مباحث رنگ و بوی سیاسی و جناحی به خود نگرفته بود، گفت: این روند کم کم تغییر کرد و متاسفانه بدون تعارف باید بگویم چیزی که عملا نشان داده می شود و نمود دارد این است که جو حاکم بر شورای شهر جوری است که نه به فکر شهر هستند و نه به فکر شهرسازی، بلکه بیشتر به فکر منافع و مصالح فردی و جمعی خودشان هستند!
وی ادامه داد: البته گاه شهر به جای یک رییس، بیست رییس دارد و هر کس خواسته ای را مطرح می کند.
شگفت بر هم خوردن ساختار اصلی شهر رشت را منبعث از دو عامل ارزیابی کرد و گفت: یک عامل وقوع زلزله رودبار،منجیل،لوشان و رستم آباد در سال ۱۳۶۹ بود که باعث شد بخش زیادی از ساکنین آنجا به رشت بیایند و چون شرایط خاص بود، زمین ها به صورت دست خط خرید و فروش و شبانه و بدون هیچ استانداردی خانه سازی شد تا سرپناهی برای زلزله زدگان عزیز باشد. به عبارت دیگر چون شهرهای ما برنامه های بلند مدت ندارند، معمولا غافلگیر می شوند، حتی خود ساختمان شهرداری رشت نیز براثر این زلزله دچار آسیب شد. بنابراین زمین های مختلف اطراف رشت بدون رعایت اصول مهندسی ساختمان سازی شد و تراکم جمعیتی در این مناطق بسیار بالا است. و به رغم اینکه شهرداری ها باید جلوی توسعه نامتوازن را بگیرند اما در عمل این اتفاق نیفتاد.
وی ادامه داد: عامل دیگری که باعث شد شهر رشت به ویرانه ای تبدیل شود هجوم افراد خارج از استان( به دلیل عدم آب کافی در بعضی از استان ها) به گیلان و شهر رشت بوده است که باعث شده تمام باغات و زمین های شالی و باغی اطراف رشت خریداری و به صورت ناموزون ساخت و ساز شود. به گونه ای که الان رفتارهایی در شهر رشت دیده می شود که با هویت و اصالت این شهر هیچ سنخیتی ندارد، به عنوان مثال ممکن است افرادی را در شهر ببینید که با پیژامه به خیابان آمده اند!! به بیان دیگر خرده فرهنگ هایی در شهر در حال گسترش هستند که کاملا با فرهنگ اصیل و قالب گیلانی در تضاد است.
